#Έλληνες συγγραφείς

[comic-o-tragical]

ΓΡΑ-ΓΡΟΥ

Τ. Ζαφειριάδης - Γ. Παλαβός - Θ. Πέτρου

Είδος: (Ιστορική) μυθοπλασία

Περιγραφή: Στο Βέρμιο, έξω από το χωριό Καστανιά, το εστιατόριο "Γρα-Γρου" ορίζει το πέρασμα από την Κεντρική στη Δυτική Μακεδονία. Πολλοί περνούν αποκεί, λίγοι όμως προσέχουν, χαμένο στην ομίχλη, ένα τοξωτό γεφύρι στην άκρη του δρόμου. Κανένας δεν ξέρει πού οδηγεί. Όσοι το βλέπουν, έχουν τον λόγο τους.

Ένα πρωί μια κοπέλα φτάνει στο "Γρα-Γρου" με σκοπό να περάσει το γεφύρι. Καθώς διστάζει να το διασχίσει, ενώ περιμένει στο εστιατόριο, γνωρίζεται με τους θαμώνες και ακούει τις αφηγήσεις τους. Οι μήνες περνούν.

Στο μεταξύ ο νέος δρόμος που παρακάμπτει την Καστανιά ετοιμάζεται να ανοίξει. Η ηρωίδα πρέπει να πάρει την απόφασή της.

Η κριτική μου: Το συγκεκριμένο κόμικ κέρδισε το "Βραβείο Καλύτερου Κόμικ & Καλύτερου Σεναρίου" από τα Ελληνικά Βραβεία Κόμικς 2018 σύμφωνα με τον εκδοτικό οίκο Ίκαρος, και άμα του δώσεις μια ευκαιρία θα καταλάβεις αμέσως το γιατί. Περιέχει στοιχεία αλληγορικού παραμυθιού και παράλογης, σκέψου "Του Γιοφυριού της Άρτας" ή "Η Λυγερή στον Άδη", με την προσθήκη δυνατής εικονογράφησης και πρωτότυπης μουσικής (ναι αλήθεια, πατήστε τον σύνδεσμο αυτόν για να την ακούσετε).

Τα στοιχεία της παλιάς και μοντέρνας Ελλάδας αναμιγνύονται με σταυροδρόμι το ομώνυμο Γρα-Γρου, βασισμένο στην αληθινή τοποθεσία που για χρόνια εξυπηρετούσε τους περαστικούς της παλιάς διαδρομής. Το εστιατόριο και η γέφυρα πάνε χέρι-χέρι, θυμίζουν πιο πολύ κανονικούς χαρακτήρες της ιστορίας παρά background σκηνικά, εξάλλου χωρίς αυτά δε θα υπήρχε ιστορία.

Μιλώντας για τους χαρακτήρες, αποτελούν επίγειες προσωπικότητες, ο καθένας με τη δική του λογική και ανησυχίες. Η πλοκή μαρτυράει τα γεγονότα που τους οδήγησαν στο Γρα-Γρου αλλά αφήνει πολλά να υπονοηθούν. Δεν έχει άλλωστε σημασία γιατί είδαν το γεφύρι αλλά εάν θα απαντήσουν στο κάλεσμά του.

[glaufxgarland]

Εκπομπή 39 επεισοδίων με Ανάγνωση Ελληνικής Λογοτεχνίας Και Μεταφράσεις. Με μουσική υπόκρουση avant-garde, experimentaλ και dark ambient ο Στέφανος Γλαύκωψ διαβάζει έργα των: Έρικ Σμυρναίου, H. P. Lovecraft, Αντώνη Αντωνιάδη, Gottfried Bürger August, E. A. Poe, Γλαύκωψ Στέφανος, Περικλή Μποζινάκη, Antonin Artaud, Auguste Villiers de l'Isle-Adam, Théophile Gautie, Franz Kafka, Eleni von Modlicht. Επίσης σε κάθε ένα επεισόδιο τα video είναι μοναδικά abstract short films cinema art, πειραματικός κινηματογράφος. Σε αυτήν την νέα ροή με θέμα την λογοτεχνία επιστημονικής ή ανθεπιστημονικής φαντασίας, τρόμου, αποκρυφισμού και μυστηρίου αλλά και όλα τα άλλα είδη, θα έχετε την ευκαιρία να βυθιστείτε σε ασυνήθιστα τοπία. Σε μέρη όπου όλα είναι πιθανά και πολλά από αυτά με το πέρασμα των αιώνων έχουν αποδειχθεί μέρη της πραγματικότητας, τα οποία κάποτε δεν ήταν αποδεκτά, αλλά και αντιστρόφως έχουμε δεί μύθους να μην είναι αυτό το οποίο θεωρούμε μυθικό αλλά πραγματικό όσο η σελήνη και τα αστέρια, διότι και αυτά τα βλέπουμε αλλά δεν γνωρίζουμε τι κρύβουν και τι θα δούμε αν κάποτε τα πλησιάσουμε. Πολλά τα οποία ονομάζονται στην φιλοσοφία πρόδηλα είναι ταυτοχρόνως και άδηλα. Δηλαδή, για παράδειγμα, βλέπουμε έναν άνθρωπο, προφανώς γνωρίζουμε πως είναι άνθρωπος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν γνωρίζουμε τι σκέφτεται, οποίος ήταν, πως και πότε θα αλλάξει και γιατί. Αυτά γίνεται να τα παρατηρήσουμε και σε κάθε έναν από εμάς, αν κυττάξουμε τι κάναμε και τι κάνουμε, ή πως σκεφτόμασταν και πως σκεφτόμαστε μετά από χρόνια. Μην απορήσετε πως ένα γραπτό, το οποίο κάποτε διαβάσαμε και δεν το εννοήσαμε, αν το διαβάσουμε ξανά μετά από χρόνια με περισσότερες γνώσεις, να το δούμε με τελείως άλλο τρόπο και να αποκαλυφθεί ένας τεράστιος κόσμος εννοιών, τις οποίες δεν είχαμε διακρίνει την πρώτη φορά διότι δεν είχαμε γνώσεις. Καλώς, ή κακώς, ήλθατε εδώ, εσείς θα αποφασίσετε ένα από τα δύο. Ελπίζουμε πως δεν έχετε χάσει την ικανότητα να γελάτε αλλά και ταυτοχρόνως να κλαίτε διότι το παράλογο, παρά το γεγονός ότι είναι κωμικό, είναι ταυτοχρόνως και τραγικό και σε πολλές περιπτώσεις πιο εύστοχο από τα σοβαροφανή γραπτά. Διότι, κακά τα ψέματα, οι πράξεις των ψευτών, των απατεώνων, των δημαγωγών αλλά και ανθρώπων οι οποίοι προσπαθούν να μας πείσουν να δεχθούμε λάθη, επειδή είναι αποδεκτά από το πλήθος, είναι ανόητες και αν με λογικό τρόπο αναλυθούν είναι όλες γελοίες. Όταν πολλοί από εμάς ανακαλύπτουμε ότι κάποια στιγμή πιστέψαμε έναν τέτοιο δημαγωγό κλαίμε και ταυτοχρόνως γελάμε και απορούμε για το πως είναι δυνατόν να μας είχε πείσει ένας βλαξ.

[justforbooks]

Το Νόμπελ Λογοτεχνίας και οι Έλληνες συγγραφείς

Καλοί συγγραφείς δεν είναι μόνο όσοι κερδίζουν Νόμπελ

Επειδή όλη αυτή η συζήτηση περί μιας «πολύ δυνατής» ελληνικής υποψηφιότητας για το φετινό βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (το οποίο, όπως ανακοινώθηκε, πήρε τελικά η Νοτιοκορεάτισα πεζογράφος Χαν Κανγκ), ήταν μάλλον ατυχής και οπωσδήποτε ενδεικτική ενός πολιτισμικού επαρχιωτισμού, καλό είναι να διευκρινιστούν ορισμένα πράγματα. Διότι έτσι, εκτός των άλλων, εκτίθενται -δυστυχώς, ερήμην τους- και ορισμένοι κατά τα άλλα πολύ καλοί Έλληνες συγγραφείς (δεν είναι καλοί συγγραφείς μόνο όσοι κερδίζουν Νόμπελ…) των οποίων το όνομα κυκλοφορεί αυθαίρετα, με τέτοιες αφορμές.

Αν κοιτάξουμε, λοιπόν, ποιοι ήταν οι νικητές του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας τουλάχιστον τα τελευταία 30 έτη (για να μην πάμε πιο παλιά) θα αντιληφθούμε πρώτα και κύρια ότι ποτέ κανείς (πόσο μάλλον μια στοιχηματική εταιρία…) δεν έχει καταφέρει να προβλέψει τον νικητή της εκάστοτε χρονιάς. Πρόκειται πάντοτε για μια μάλλον αναπάντεχη επιλογή και ενίοτε κόντρα στα γούστα της εποχής (π.χ. όπως σε έναν στιχουργό σαν τον Μπομπ Ντίλαν, το 2016 ή σε έναν εντελώς ξεχασμένο πεζογράφο σαν τον Le Clézio, το 2009). Άλλωστε, ουδείς γνωρίζει ποια είναι (και με ποια κριτήρια συγκροτείται) η short list με τα 5 ονόματα που επιλέγονται κάθε χρονιά ως οι τελικές υποψηφιότητες -και από τις οποίες προκύπτει ως νικητής ο έχων την απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων των μελών της Επιτροπής. Εξ ου και κάθε χρόνο κυκλοφορούν, πάντα αυθαίρετα, τα ίδια και τα ίδια ονόματα σπουδαίων λογοτεχνών παγκοσμίως που δεν έχουν ακόμη γευτεί την χαρά του βραβείου αυτού, με το αποτέλεσμα να είναι πάντα το ίδιο: δεν παίρνουν το Νόμπελ τα δήθεν «φαβορί» αλλά κάποιος άλλος τον οποίο ουδείς είχε φανταστεί. Συνεπώς, θα έλεγα ότι ματαιοπονεί όποιος επιχειρεί τέτοιες προβλέψεις.

Αλλά δεν είναι μόνο διαδικαστικό το ζήτημα. Αν δει και πάλι κανείς τους νικητές αυτής της περιόδου (και ίσως, τις περασμένες δεκαετίες να ήταν ακόμη πιο ισχυρή η τάση αυτή), θα διαπιστώσει ότι σχεδόν χωρίς εξαίρεση επρόκειτο για διεθνώς αναγνωρισμένους συγγραφείς πριν το Νόμπελ, άσχετα αν είχαν γνωρίσει ή όχι ήδη παγκόσμια εκδοτική επιτυχία. Ήταν λογοτέχνες των οποίων το έργο είχε φυσικά μεταφραστεί στις κυρίαρχες γλώσσες αλλά όχι μόνο (π.χ. ο άγνωστος στο ευρύ κοινό Σουηδός ποιητής Τούμας Τράνστρεμερ, που κέρδισε το Νόμπελ το 2011, έχει μεταφραστεί σε πάνω από 60 γλώσσες) και που είχαν τιμηθεί με άλλα σημαντικά διεθνή βραβεία, παρότι μικρότερης αναγνωρισιμότητας (όχι πάντως και αξίας) σε σχέση με το Νόμπελ. Επαναλαμβάνω, μπορεί το ευρύ κοινό να μην τους γνώριζε αλλά ήταν ήδη καταξιωμένοι από πολύ μεγάλου κύρους διεθνείς λογοτεχνικούς θεσμούς όπως το Booker, και πάντως από το διεθνές "συνάφι" (άρα όχι μόνο στην χώρα τους) πριν έρθει η στιγμή του Νόμπελ -το οποίο είναι δεδομένο ότι χαρίζει παγκόσμια αναγνωρισιμότητα σε όποιον το κερδίσει.

Υπάρχει και κάτι ακόμη που καλό είναι να λάβουμε υπόψη. Η γλώσσα στην οποία γράφεται το πρωτότυπο παίζει και αυτή το ρόλο της, και δεν είναι μικρός. Από το 1901 που δίνεται το βραβείο, το έχουν κερδίσει 32 φορές τα αγγλικά, 16 τα γαλλικά, 15 τα γερμανικά, 11 τα ισπανικά και 6 τα ιταλικά. Δηλαδή, αυτές οι 5 παγκοσμίως κυρίαρχες γλώσσες το έχουν κερδίσει αθροιστικά 80 φορές -άρα, αρκετά πάνω από το μισές σε σύνολο 121 βραβεύσεων.

Φυσικά, η παγκοσμιοποίηση έχει επιδράσει θετικά και σε αυτό, υπό την έννοια ότι τις τελευταίες δεκαετίες το (άτυπο) γλωσσικό κριτήριο έχει υποχωρήσει και ��εν είναι σπάνιες οι φορές που βραβεύονται -όπως και φέτος- λογοτέχνες μη κυρίαρχων γλωσσών (άλλωστε, τα ίδια τα ελληνικά έχουν δύο Νόμπελ). Αλλά και πάλι, αν μιλήσουμε με την γλώσσα των αριθμών, οι πιθανότητες βράβευσης μιας περιφερειακής γλώσσας είναι πολύ μικρές (μόνο τα σουηδικά είναι εδώ εξαίρεση με 7 βραβεύσεις συνολικά) καθώς εδώ πρέπει να έχουμε κατά νου και κάτι ακόμη, τεχνικής φύσης: ότι το έργο του υποψήφιου λογοτέχνη για Νόμπελ εξετάζεται και αξιολογείται από την αρμόδια Επιτροπή πάντοτε στο πρωτότυπο. Και όταν δεν υπάρχει μεταξύ της Επιτροπής κάποιος που να μπορεί να διαβάσει την πρωτότυπη γλώσσα, καταφεύγουν σε εξωτερικούς που την έχουν ως μητρική, παρέχοντας βοήθεια επ' αυτού. Ωστόσο, όπως γνωρίζουμε όλοι, καμία μετάφραση ή μεταφορά του πρωτότυπου δεν μπορεί να συγκριθεί με την εκφραστική δύναμη και το βάθος του ίδιου του πρωτότυπου, και έτσι μια “μικρή” γλώσσα είναι καταδικασμένη να ξεκινάει πάντα από μειονεκτική θέση έναντι των 4-5 κυρίαρχων που παρεμπιπτόντως εκφράζουν όλες τους τον δυτικό πολιτισμό και τις συναφείς αξίες του.

Ως προς τα στατιστικά του φύλου, καλύτερα να μην τα συζητάμε: από τους 121 νικητές, οι 103 είναι άνδρες και μόνο οι 18 γυναίκες -αν και αυτό έχει αλλάξει σημαντικά τούτη την τελευταία 30ετία, εφόσον έχουμε 10 γυναίκες μεταξύ των βραβευθέντων.

Γιατί λέγονται εντέλει όλα αυτά; Διότι το μείζον για να μπορέσει ένας λογοτέχνης που γράφει στα ελληνικά να φθάσει σε τέτοιες μεγάλες διακρίσεις, είναι προηγουμένως, όχι μόνο να έχει σπάσει τα στεγανά της μικρής χώρας μας και να έχει διεθνοποιηθεί μέσα από μεταφράσεις σε πολλές άλλες γλώσσες, αλλά θα πρέπει να έχει τιμηθεί και με πολύ ανταγωνιστικά, πρώτης γραμμής, διεθνή λογοτεχνικά βραβεία. Αυτό προφανώς δεν απαιτεί μόνο καλές δημόσιες σχέσεις κοσμοπολίτικης υφής από την πλευρά του συγγραφέα ούτε μόνο μια πολιτική διάδοσης της λογοτεχνίας μας από την πλευρά της ελληνικής πολιτείας. Κυρίως απαιτεί την πρωτότυπη και ουσιαστική συμβολή των Ελλήνων λογοτεχνών στα μεγάλα θέματα (όχι μόνο της εποχής και της εκάστοτε συγκυρίας), τα οποία μπορούν να κινήσουν και την προσοχή του διεθνούς κοινού αλλά κυρίως της σοβαρής διεθνούς κριτικής. Η οποία δεν πείθεται παρά μόνο από την αξία ενός έργου και διόλου από την (αυτο)προβολή του συγγραφέα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[gentle-author]

Ας κάνουμε μια μεγάλη παρέα όλοι οι Έλληνες ποιητές και συγγραφείς της εφαρμογής και ας στηρίξουμε ο ένας τον άλλον ❤️

[geolato]

I've been meaning to read την τριλογία της Δανάης Ιμπραχήμ «Ο Θησαυρός της Δαμασκού», έχω ακούσει πολύ καλά λόγια!! + κάποιοι ακόμα νέοι Έλληνες συγγραφείς που δε θυμάμαι αλλά έχω κάνει μια λίστα κάπου:'/ θα σε ενημερώσω όταν διαβάσω κάτι ή μάθω για κάτι!

Ευχαριστώ πολύ!! Θα το ψάξω!

[eclecticstarlightblogger]

Τελος εποχής: Έσβησε αθορυβα στα 92 του χρόνια ένας απο τους κορυφαίους Έλληνες συγγραφείς που το έργο τους ειναι ανεκτίμητο, ο Θανάσης Βαλτινος

Σε ηλικία 92 ετών έφυγε από τη ζωή ο βραβευμένος συγγραφέας Θανάσης Βαλτινός. Ο Θανάσης Βαλτινός γεννήθηκε στην Καράτουλα Κυνουρίας. Στην κατοχή και τον εμφύλιο η οικογένειά του μετακινήθηκε σε διάφορες πόλεις. Παρακολούθησε μαθήματα στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Παντείου,σ την φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου των Αθηνών και σε σχολή του κινηματογράφου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε…

[thoughtfullyblogger]

Τελος εποχής: Έσβησε αθορυβα στα 92 του χρόνια ένας απο τους κορυφαίους Έλληνες συγγραφείς που το έργο τους ειναι ανεκτίμητο, ο Θανάσης Βαλτινος

Σε ηλικία 92 ετών έφυγε από τη ζωή ο βραβευμένος συγγραφέας Θανάσης Βαλτινός. Ο Θανάσης Βαλτινός γεννήθηκε στην Καράτουλα Κυνουρίας. Στην κατοχή και τον εμφύλιο η οικογένειά του μετακινήθηκε σε διάφορες πόλεις. Παρακολούθησε μαθήματα στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Παντείου,σ την φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου των Αθηνών και σε σχολή του κινηματογράφου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε…

[greekblogs]

Τελος εποχής: Έσβησε αθορυβα στα 92 του χρόνια ένας απο τους κορυφαίους Έλληνες συγγραφείς που το έργο τους ειναι ανεκτίμητο, ο Θανάσης Βαλτινος

Σε ηλικία 92 ετών έφυγε από τη ζωή ο βραβευμένος συγγραφέας Θανάσης Βαλτινός. Ο Θανάσης Βαλτινός γεννήθηκε στην Καράτουλα Κυνουρίας. Στην κατοχή και τον εμφύλιο η οικογένειά του μετακινήθηκε σε διάφορες πόλεις. Παρακολούθησε μαθήματα στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Παντείου,σ την φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου των Αθηνών και σε σχολή του κινηματογράφου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε…

[skandaladiaplokidiafthora]

Τελος εποχής: Έσβησε αθορυβα στα 92 του χρόνια ένας απο τους κορυφαίους Έλληνες συγγραφείς που το έργο τους ειναι ανεκτίμητο, ο Θανάσης Βαλτινος

Σε ηλικία 92 ετών έφυγε από τη ζωή ο βραβευμένος συγγραφέας Θανάσης Βαλτινός. Ο Θανάσης Βαλτινός γεννήθηκε στην Καράτουλα Κυνουρίας. Στην κατοχή και τον εμφύλιο η οικογένειά του μετακινήθηκε σε διάφορες πόλεις. Παρακολούθησε μαθήματα στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Παντείου,σ την φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου των Αθηνών και σε σχολή του κινηματογράφου. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε…

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-2621-2 Συγγραφέας: Συλλογικό έργο Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 253 Ημερομηνία Έκδοσης: 2004-09-01 Διαστάσεις: 27x21 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-2621-2 Συγγραφέας: Συλλογικό έργο Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 253 Ημερομηνία Έκδοσης: 2004-09-01 Διαστάσεις: 27x21 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[comic-o-tragical]

Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ - Ο Έλληνας Σαρλώ

Δημήτρης-Κρις Αγκαράι

Είδος: Μυθοπλαστική βιογραφία

Περιγραφή: «Ήταν Κυριακή βράδυ και ο κόσμος είχε πλημμυρίσει το μεγάλο αθηναϊκό θέατρο όπου επρόκειτο να εμφανιστώ ως παλιάτσος. Ήρθαν να γλεντήσουν με έναν παλιάτσο που η καρδιά του αιματωνόταν και πονούσε. Ήρθαν για έναν παλιάτσο που πονούσε και ήταν έτοιμος να ξεσπάσει όχι σε γέλιο, για να κάνει και τους άλλους να γελάσουν, μα σε κλάμα, σε κλάμα σπαραχτικό. Γυρνώντας στην πλατεία, τους λέω: Γέλα, παλιάτσο! Ο κόσμος πληρώνει!» γράφει στην αυτο��ιογραφία του.Αυτός ο Έλλην Σαρλώ, ο «Σαχλό» όπως τον επονόμασαν οι συγκαιρινοί του. Ο οποίος, μετά από έναν αιώνα, «ο διασημότερος των άσημων ηθοποιών», όπως έγραφαν τότε οι εφημερίδες, «ανασταίνεται» για πρώτη φορά μέσα σε αυτό το κόμικς. Πού να το φανταζόταν...

Η κριτική μου: Αρχικά, να αναφερθεί ότι οι πρώτες σελίδες του κόμικ περιέχουν μια λεπτομερής περιγραφή της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου (1906-1945), όταν αυτός ήταν ακόμα σε εμβρυϊκή φάση. Η εξιστόρηση αυτή, πέρα από το ότι προσθέτει μια επιπλέον χάρη στο κόμικ, λειτουργεί ως πρώτη γνωριμία στο καστ της ιστορίας. Οι αναγνώστες σίγουρα θα αναγνωρίσουν (έστω και ονοματικά) τουλάχιστον ένα από τα πρόσωπα, αν και περισσότεροι "χαρακτήρες" δεν είχα αρκετά μακρόβια καριέρα για να εμφανιστούν στις παραγωγές της "Χρυσής Εποχής" του ελληνικού κινηματογράφου (1955-1973), κατά την οποία γνωστοποιήθηκαν οι περισσότεροι έλληνες ηθοποιοί. Αυτό το γεγονός παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο στη πλοκή της ιστορίας.

Το ζωγραφικό στυλ δένει τέλεια με το σενάριο, ο κάθε χαρακτήρας ξεχωρίζει από τον άλλο χωρίς να ξεφεύγει πολύ από το πρότυπο του ατόμου που αντιπροσωπεύει, κανείς όμως δε ξεχωρίζει πιο πολύ από τον Μιχαήλ. Λίγα είναι γνωστά για τον αληθινό Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ, ακόμα και το πραγματικό του όνομα συχνά διαφεύγει. Όπως συνέβη και στους συμπρωταγωνιστές του, οι πιο πολλές βάσιμες πληροφορίες έχουν χρόνια σκορπιστεί στον άνεμο, γεγονός που αφήνει χώρο για άπλετες ελευθερίες στην αποτύπωσή του. Ο Μιχαήλ ήταν γνωστός συγκεκριμένα για τον ρόλο που υποδυόταν, και ποιος ξέρει, ίσως το ότι μια νέα γενιά μπορεί να τον θυμάται για αυτό τον ρόλο να τον ευχαριστεί.

Χωρίς να αποκαλύψω πολλά, ο Μιχαήλ Μιχαήλ είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία που εύκολα καθηλώνει τον αναγνώστη. Ειδικά αν είσαι άτομο με δημιουργική καριέρα (από το θέατρο μέχρι της μουσική και όλα τα ενδιάμεσα) αλλά όχι μόνο, το τέλος θα σε συγκινήσει, θα σε πάρει γλυκά από το χέρι και θα σε κάνει να σκεφτείς τους πρωτεργάτες της τέχνης σου, εκείνους που ξέχασε η ιστορία.

Και όλα αυτά, θα τα κάνει με τον ίδιο χιουμοριστικό και μελαγχολικό τρόπο που σχημάτισε τη ζωή του πρωταγωνιστή του.

[glaufxgarland]

ΟΡΝΙΘΙΑ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ

ΟΡΝΙΘΙΑ ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΟΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΕΣ Πουλάδα χαρωπή σκάλιζε εδώ και 'κεί το έδαφος. Εύρισκε σπόρους, χορταρικά και σκώληκες. Η κυρά της καλύβας μαγείρευε ανοιξιάτικα λαχανικά που μάζεψε το πρωί. Καθώς πήραν μία κόχλα, σήκωσε την χύτρα για να τα ρίξει στο σουρωτήρι. Όμως την στιγμή εκείνη, καθώς είχε αδειάσει την χύτρα, δυνατά κακαρίσματα την τρόμαξαν και της έφυγε η χύτρα από τα χέρια. Ευτυχώς δεν ζεματίστηκε διότι είχε αδειάσει το καυτό νερό και μόνο μερικά χόρτα είχαν μένει μέσα. Σήκωσε την χύτρα από το πάτωμα και γρήγορη έτρεξε προς την αυλή. Εκεί είδε την πουλάδα και τον κόκορα να φτεροκοπούν και να πηδούν κακαρίζοντας γύρω από ένα σημείο, κτυπώντας με τα νύχια και τα ράμφη τους το έδαφος. Σταμάτησε για ολίγο κυττώντας μην είναι καμμιά οχιά και μετά προσεκτική πλησίασε προσεκτική. Όταν έφτασε κοντά είδε μικρή τρύπα που είχαν ανοίξει τα ορνίθια. Μέσα στην τρύπα είδε μερικούς μισοβγαλμένους από το χώμα σκώληκες να σπαρταράνε πριν πεθάνουν. Οι όρνιθες συνέχιζαν να ραμφίζουν στο σημείο προσπαθώντας να τούς αποτελειώσουν. Τις έδιωξε και πλησίασε το σημείο για να δεί πιο καθαρά. Μέσα στην τρύπα είδε πως οι μισοπεθαμένοι σκώληκες ήταν μεγαλύτεροι από τούς συνηθισμένους και δεν ήταν μόνο αυτό, τα κεφάλια τους ήταν παράξενα. Πήγε στην καλύβη και γύρισε ξανά κρατώντας μεγεθυντικό φακό. Γονάτισε πάνω από την τρύπα και παρατηρώντας έμεινε άφωνη. Είδε πως οι σκώληκες είχαν ανθρώπινα κεφάλια και το τρομακτικότερο ήταν πως οι όψεις αυτών ήταν γνώριμες. Μετά από δύο λεπτά χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. Οι γνώριμες αυτές όψεις δεν ήταν άλλες από τού πρωθυπουργού και μερικών συνεργών υπουργών που εδώ και πολλά χρόνια τούς καταριέται όλο το χωριό. Από τότε τούς έδωσαν τα ονόματα ο αλέκτωρ Μεγαλολείρης και η πουλάδα Ορνιθοκακαρίς και τιμήθηκαν με ορειχάλκινο άγαλμα που στήθηκε στην κεντρική πλατεία τού χωριού, έξω από τον καφενέ όπου σύχναζαν ζωέμποροι, αγρότες συνταξιούχοι και άλλοι χωριανοί και κοντοχωριανοί. Το δε χωριό ονομάστηκε Ορνιθιά. Στην επιγραφή το άγαλμα έγραφε <<ΤΥΡΑΝΝΟΚΤΟΝΟΙ>> και μία φορά τον χρόνο γινόταν ανοιξιάτικη εορτή και πολλοί Έλληνες κάθε χρόνο πήγαιναν εκεί, για να τιμήσουν τους δύο τυραννοκτόνους απελευθερωτές Μεγαλολείρη και Ορνιθοκακαρίδα.

[justforbooks]

Ο Γιώργος Ιωάννου ήθελε να διαβάζεται με πάθος κι όταν πια δεν θα υπήρχε

Επανεκδίδονται δύο συλλογές ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες της μεταπολεμικής γενιάς.

Σε μία από τις τελευταίες του συλλογές με πεζογραφήματα, την «Καταπακτή», την πιο καλογραμμένη κατά την άποψή του, ο Γιώργος Ιωάννου ομολογούσε τη λαχτάρα του ανοιχτά: θα ‘θελε οι αναγνώστες να συζητούν τα έργα του σαν να είχαν μόλις εκδοθεί, να στέκονται με στοχαστικότητα στις σημαδιακές του φράσεις, ν’ αντλούν απ’ αυτόν κουράγιο. Όχι να προσπερνούν, όπως έφτασε να κάνει ο ίδιος, τις απεγνωσμένες εκκλήσεις ορισμένων για μετά θάνατο αγάπη και προσήλωση.

Σχεδόν σαράντα χρόνια από τον δικό του θάνατο, τα βιβλία του Ιωάννου, γραμμένα σε μια κρουστή δημοτική, εμποτισμένη με χυμούς περασμένων εποχών, μπορεί να μην αγοράζονται από πλήθη, ούτε να πυροδοτούν δημόσιες συζητήσεις, αλλά εξακολουθούν να μελετώνται και να επανεκδίδονται. Η «Μόνη κληρονομιά» (1974) και ο «Επιτάφιος θρήνος» (1980), για παράδειγμα, συλλογές γραμμένες στην Αθήνα, με κείμενα που θυμίζουν περισσότερο διηγήματα παρά «πεζογραφήματα», μόλις ξανακυκλοφόρησαν από τον Κέδρο, στην 22η και την 9η έκδοσή τους αντίστοιχα, ενώ το έργο του διδάσκεται στα πανεπιστήμια κι εξακολουθεί ν’ αποτελεί σημείο αναφοράς για όσους καταπιάνονται με τη γραφή.

Σύμφωνα με τον Νάσο Βαγενά, η επίδραση του Ιωάννου είναι αισθητή σε αρκετούς πεζογράφους της περιφέρειας, «κυρίως στον Σωτήρη Δημητρίου, ο ωμός ρεαλισμός του οποίου είναι επενδυμένος με μια ποιητική και νοσταλγική υφή».

Γιος προσφύγων από την ανατολική Θράκη, ο κατά κόσμον Ιωάννης Σορολόπης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1927, όταν πια και η τελευταία οικογένεια τουρκικής καταγωγής είχε αποχωρήσει από την πόλη. Στην «πρωτεύουσα των προσφύγων» μεγάλωσε και σπ��ύδασε, στα δικά της κατηχητικά πέρασε την εφηβεία του, στους δικούς της λογοτεχνικούς κύκλους μαθήτευσε –Γ. Θέμελης, Ν. Γ. Πεντζίκης, Γ. Βαφόπουλος, Ντ. Χριστιανόπουλος– και τη δική της κυρίως ψυχή –μνημεία, ανθρώπους, συνοικισμούς– αποτύπωσε στο έργο του, παρόλο που από το 1971 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.

Λάτρης «μέχρι παραφοράς» της κλασικής γραμματείας, υπηρέτησε πάνω από τρεις δεκαετίες ως καθηγητής μέσης εκπαίδευσης (κι ας εκδιώχθηκε από το Κολλέγιο Αθηνών εξαιτίας της ομοφυλοφιλίας του), κι από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε, είτε με ποιήματα («Ηλιοτρόπια», 1954), είτε με τα βιωματικά, συνειρμικά πεζά του («Για ένα φιλότιμο», 1964), κριτικοί και συντεχνία τον έλουσαν μ’ επαίνους.

Η επίθεση του Δημήτρη Μαρωνίτη περί «επαρχιώτικης λογοτεχνίας» και η αντεπίθεση του Ιωάννου –λυσσαλέα, όπως αποτυπώθηκε και στο περιοδικό που έγραφε κι εξέδιδε ολομόναχος ο ίδιος, το «Φυλλάδιο»– θα συμβούν αργότερα, το 1977, λίγο πριν ο δημοφιλής πλέον συγγραφέας τιμηθεί με κρατικό βραβείο για το «Δικό μας αίμα», λίγο πριν νοσηλευτεί μετά από βαρύ τροχαίο στο ΚΑΤ, εμπειρία απ’ όπου προέκυψαν τα θυμωμένα «Πολλαπλά κατάγματα», το πιο αμφιλεγόμενο από τα γραπτά του.

Ο Μένης Κουμανταρέας, επιστήθιος φίλος του Ιωάννου, φιλοτεχνώντας το πορτρέτο του στον τιμητικό γι’ αυτόν τόμο που κυκλοφόρησε το 2005 από τον Κέδρο, τον περιέγραφε ως «μια βαθιά διχασμένη φύση», ως έναν «αργοπορημένο Βυζαντινό στα χρόνια μας», έναν «ερευνητή των λεξικών που αποδελτιώνει μαζί με τη γνώση και τα ήθη των συγχρόνων του», έναν «λαϊκό βαθιά θρησκευόμενο που ερευνά μανιακά τον Καραγκιόζη», έναν «μοναχό με ένδυμα κοσμικού». Κι ακόμα, ως έναν «πρόσφυγα, γιο σιδηροδρομικού, που συνδιαλέγεται με διανοούμενους, μα που γουστάρει περισσότερο την παρέα του γιου του μπακάλη».

Στον ίδιο τόμο, η Μάρω Δούκα στο πρόσωπο του Γιώργου Ιωάννου αναγνωρίζει τον μόνο ίσως από τους σύγχρονους συγγραφείς που κατάφερε μέσα από τις αθόρυβες, στοχαστικές ιστορίες του να συνθέσει την τοιχογραφία του καιρού του. «Είναι ο πεζογράφος που αυτοβιογραφήθηκε, μιλώντας ψιθυριστά, τρυφερά, εξομολογητικά για τους άλλους, συνθέτοντας τη μυθιστορία των ταπεινών. Είναι από τους λίγους λειτουργούς που μας έρχονται από τα χρόνια εκείν��, όπου το κάθε πεζογράφημα, απολεπισμένο από τα ιδιωτικά οράματα και τον συγγραφικό ναρκισσισμό, εμπεριείχε μόχθο συλλογικό και αποτύπωνε ουσία. Κι είναι επίσης ένας ευφυής παραμυθάς που αξιώθηκε όσο ελάχιστοι να υποτάξει λειτουργικά την πρωτοπρόσωπη αφήγηση στην αντικειμενική ιστόρηση, πλάθοντας ένα Εγώ λιωμένο στο Εμείς»…

Ας τον ανακαλύψουμε, λοιπόν, ή ας τον ξαναδιαβάσουμε.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[thelalosarchives]

«Το τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη: Αυθεντικό θέατρο 

ΤΑ ΝΕΑ - Γεωργουσόπουλος Κώστας 05/07/2015 

τις αρχές του 1972 ο Κάρολος Κουν γιορτάζοντας τα τριάντα χρόνια του Θεάτρου Τέχνης παρουσίασε έλληνες νέους συγγραφείς που είχε πρωτοανεβάσει αλλά επ’ ευκαιρία του εορτασμού στρατεύτηκαν να παρουσιάσουν νέα εσοδεία. Ετσι παίχτηκαν το «Αντόνιο ή το Μήνυμα» της Αναγνωστάκη, «Οι Μουσικοί» του Σκούρτη και τα δύο μονόπρακτα «Η βέρα» και «Το τάβλι» του Δ. Κεχαΐδη. Αν και οι τρεις αυτοί σημαντικοί συγγραφείς είχαν διαφορετική τεχνική, στη δύσκολη εκείνη και σκοτεινή εποχή των επίορκων στρατιωτικών έσκαβαν βαθιά και αναζητούσαν την παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας. Και σ’ αυτή την καταβύθιση στις ρίζες ο Κάρολος Κουν ήταν ο εμπνευστής, αφού δίπλα στους ξένους νέους συγγραφείς που μεταφύτευσε, κυρίως τους αμερικανούς ηθογράφους, στην Ελλάδα, πρώτος αυτός αναζήτησε στον βυθό της ελληνικής συνείδησης τα όνειρα, τις ονειρώξεις, τους εφιάλτες, τους τρόμους και τις ψευδαισθήσεις ιδιαίτερα της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Τι προϋπήρχε. Ηταν ο Ξενόπουλος, ο Χορν και ο Μελάς, ο Μπόγρης και το μεσοπολεμικό ελληνικό βουλεβάρτο, προσπάθειες, πολλές, γενναίες, να αρθρωθεί σκηνικός λόγος και να ηθογραφηθεί η νεοελληνική κοινωνία. Η «Στέλλα Βιολάντη», «Το φυντανάκι» και «Ο μπαμπάς εκπαιδεύεται» αλλά και τα έργα του Λιδωρίκη, του Καγιά διαμόρφωσαν ένα σκηνικό ήθος που διένυε ένα τόξο από τη λαϊκή γειτονιά έως τα αστικά και μεγαλοαστικά σαλόνια και την επαρχιωτική ζωή, όπως στο έργο και του Καγιά και του Κουνελάκη. Από τον «Τοπικό παράγοντα» του πρώτου έως την «Απαγωγή της Σμαράγδας» του δεύτερου πήγαζε η φιλοδοξία των συγγραφέων να σατιρίσουν με κατανόηση τις αγκυλώσεις και τα ιστορικά βαρίδια μιας κοινωνίας που συνθλιβόταν ανάμεσα σε χρεοκοπικές εθνικές καταστροφές, ήττες, προδοσίες, εκτροπές του πολιτεύματος και δανειοσυντήρητες βιομηχανίες. Και εκεί, στο κέντρο της σύνθλιψης, ο έλληνας μετανάστης είτε στην Αμερική είτε στην Αυστραλία είτε στα ορυχεία του Βελγίου και στην ανασυγκροτούμενη Γερμανία.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ. Ο Κεχαΐδης, μετά τα πρωτόλεια μονόπρακτά του, στην πρώτη ολοκληρωμένη δραματουργία του με το «Πανηγύρι» που τίμησε πάντα ο Κουν, είδε με καθαρό μάτι αλλά και πικρό δάκρυ την εσωτερική μετανάστευση, το ρήμαγμα της υπαίθρου, την εγκατάλειψη της γεωργίας και τη φυγή νέων ανθρώπων προς επαγγέλματα του ποδαριού στη χοάνη της πρωτεύουσας. Ο πατροπαράδοτος καρποσυλλέκτης του θεσσαλικού κάμπου και ο παπλωματάς, λαχειοπώλης στην Ομόνοια και θυρωρός στα Ιλίσια. Ο Κεχαΐδης συνέπλευσε με σπουδαία παρέα: Καμπανέλλης, Ζιώγας, Μουρσελάς, Καρράς, Σκούρτης, Αναγνωστάκη, Ποντίκας, Μποστ, Μάρκαρης, Γ. Σταύρου, Διαλεγμένος, Μάτεσις, Χριστοφιλάκης, Αρμένης, Μ. Ευθυμιάδης, Μανιώτης, Χρυσούλης, Λυμπεράκη, Χασάπογλου, Τσικληρόπουλος. Δεν καταλογογραφώ για εντυπωσιασμό. Στήνω απέναντι στη νέα γενιά ηθοποιών και σκηνοθετών και στα νέα κυρίως μεταμοντέρνα υβρίδια έναν τοίχο για να κρύψουν την ενοχή τους. Εχουμε αυτή τη γενναία ομάδα, μόνο οι άγγλοι μεταπολεμικοί συγγραφείς συγκρίνονται ως ομάδα, και τους ξεχάσαμε. Οσο υπήρχε επιχορηγούμενο θέατρο και ευαίσθητη πολιτική, όσο ευαίσθητοι σκηνοθέτες όπως ο Κουν ανίχνευαν τα χειρόγραφα που δέχονταν και ανακάλυπταν διαμάντια, όσο υπήρχε το θέατρο του Αρμένη, του Βουτέρη και η Πειραματική Σκηνή του Ν. Παπανδρέου, όσο ο Παπαγεωργίου και η Πρωτοψάλτη αναζητούσαν και έβρισκαν νέα ελληνική δραματουργική μαγιά το θέατρό μας ανάσαινε.

Οταν βγήκαν «Οι πυραμίδες» του Ρίτσου ο Παλαμάς έγραψε δημόσια: «Παραμερίστε να περάσει ο Ρίτσος». Πέθανε ο Μάτεσις –είδατε π.χ. να τον τιμά το Φεστιβάλ Αθηνών των νεοελληνικών σκυβάλων; Τώρα το μήνυμα είναι: «Παραμερίστε να περάσει ο Δημητριάδης».

Χίλιες φούσκες του Δημητριάδη δεν μπορούν να αντισταθμίσουν δύο ατάκες του Κεχαΐδη. Είδα σ’ έναν έξοχο χώρο, πολυχώρο, στην Ακαδημία Πλάτωνος και στο ομώνυμο εκεί θεατρικό στέκι το «Τάβλι» του Κεχαΐδη και γύρισα πίσω 43 χρόνια της θεατρικής δικής μου διακονίας και αφοσίωσης στη νεοελληνική διαχρονική δραματουργία. Το «Τάβλι» έχει κάνει γενναία καριέρα από τότε, είναι έργο δημοφιλές ιδιαίτερα σε σκηνοθέτες και ηθοποιούς που αναζητούν κείμενα με ψαχνό όσον αφορά το θέμα και με βάθος όσον αφορά τη χαρακτηρολογία.

Πάνω απ’ όλα όμως μετράει η γλώσσα, και εννοώ η θεατρική γλώσσα, η σύλληψη και απόδοση του νεοελληνικού ρυθμού. Γιατί ο ρυθμός στο θέατρο είναι όπως ο σφυγμός του οργανισμού.

ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ. Υστερα είναι τα σύμβολα του Κεχαΐδη. Παραπέμπω στους τίτλους του: Πανηγύρι, Βέρα, Τάβλι, Δάφνες και Πικροδάφνες. Κανένας, έγραφα το 1972, όσο ο Κεχαΐδης δεν είδε πως, το τάβλι, αυτή η νεοελληνική ενασχόληση μπορεί να περιέχει όλη τη «φιλοσοφία» της νεοελληνικής ζωής. Αυτός ο επιτραπέζιος παιγνιδιώδης διάλογος, αυτός ο ανταγωνισμός που ξεκινάει από το έναυσμα μιας «τυχαίας» ζαριάς για να εξελιχθεί σε μια μάχη προσωπικής δεξιοτεχνίας, απεικονίζει εν πυκνώ όλον τον αυτοσχεδιασμό της νεοελληνικής πραγματικότητας.

Ο θαυμάσιος ηθοποιός Δημήτρης Λάλος που πέρασε στη σκηνοθεσία συνέλαβε πρωτίστως τον ρυθμό του Κεχαΐδη και απ’ εκεί προχώρησε στον βυθό των ενστίκτων, των απωθημένων, των στερεοτύπων της νεοελληνικής λούμπεν και μικροαστικής συμπεριφοράς. Και η έκπληξη!! Καθοδήγησε δύο αφρικανούς έλληνες εκ γενετής ηθοποιούς που διδάσκουν ελληνική χειρονομία και ελληνική λαλιά. Εκεί, σε μια γειτονιά της Αθήνας ο Σαμουήλ Ακινόλα και ο Στέφανος Μουάγκιε αποδεικνύουν αφοπλιστικά ότι η ηθογραφία, το θέατρο ηθών του Κεχαΐδη είναι τουλάχιστον θέατρο της μεσογειακής ψυχής και πιο βαθιά ακόμη. Μη χάσετε την εμπειρία, σ’ έναν χώρο σημειωμένο με τις αναμνήσεις ιθαγένειας του Μιχάλη Σαπλαούρα και τους θαυμάσιους φωτισμούς του Παν. Λάμπη.

INFO

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Λάλος

Παίζουν:Σαμουήλ Ακινόλα, Στέφανος Μουάγκιε

Θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος,τηλ. 210-4830.330

[eclecticstarlightblogger]

Νάξος η αρχαιότερη Ελληνική αποικία στη Σικελία

Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς συμφωνούν στην άποψη ότι η Νάξος είναι η αρχαιότερη Ελληνική αποικία στη Σικελία, ιδρύθηκε έναν χρόνο πριν τις Συρακούσες (735 π.χ.) με Ευβοιώτες εποίκους από τη Χαλκίδα. Ο Έφορος αναφέρει ότι συμμετείχαν στον εποικισμό και κάτοικοι από τα Επτάνησα, αρχηγός των εποίκων και ιδρυτής της πόλης ήταν ο Αθηναίος Θεοκλής. Ο […] Νάξος η αρχαιότερη Ελληνική αποικία στη…